Præfatio de Sanctissima Trinitate
Предсл0віе њ прес™ёй трbцэ
=
Per ómnia sæcula sæculórum.
Їер.
Во вс‰ вёки вэкHвъ.
+
Amen.
T.
А#ми1нь.
=
Dóminus vobíscum.
Їер.
ГDь съ вaми.
+
Et cum spíritu tuo.
T.
И# со д¦омъ твои1мъ.
Præfationem incipit ambabus manibus positis hinc
inde super Altare: quas aliquantulum elevat, cum
dicit:
Предсл0віе начинaетъ положи1въ џбэ рyцэ t сю1ду
и3 тyду на nлтари2: тёжде мaлw воздви1гнетъ
глаг0лz:
=
Sursum corda.
Їер.
ГорЁ сердцA.
+
Habémus ad Dóminum.
T.
И$мамы ко гDу.
Jungit eas ante pectus, et caput inclinat, cum dicit
Сти1снетъ и5 предъ пeрси, и3 накл0нитъ главY,
глаг0лz:
=
Grátias agámus Dómino Deo nostro.
Їер.
Бlгодари1мъ гDа бGа нaшего.
+
Dignum et justum est.
T.
Дост0йно и3 прaведно є4сть.
Deinde disjungit manus, et disjunctas tenet usque
ad finem Præfationis:
По т0мъ разлучи1тъ рyцэ, и3 дeржитъ и5 разлучeны
до концA предсл0віz:
V
ere dignum et iustum est, æquum et
salutáre, nos tibi semper et ubíque
grátias ágere: Dómine, sancte Pater,
omnípotens ætérne Deus:
Q
ui cum
unigénito Fílio tuo, et Spíritu Sancto,
unus es Deus, unus es Dóminus: non
in uníus singularitáte persónæ, sed in
uníus Trinitáte substántiæ. Quod enim
de tua gloria, revelánte te, crédimus,
hoc de Fílio tuo, hoc de Spíritu Sancto,
sine differéntia discretiónis sentimus.
Ut in confessióne veræ sempiternáeque
Deitátis, et in persónis propríetas, et in
esséntia únitas, et in majestáte adorétur
æquálitas. Quam laudant Angeli atque
Archángeli,
Chérubim quoque ac
Séraphim: qui non cessant clamáre
quotídie, una voce dicéntes:
В
ои1стину дост0йно и3 прaведно є4сть, прaво
и3 спаси1тельно, нaмъ тебЁ всегдA и3 вездЁ
благодари1ти: гDи с™hй, џ§е всемогjй,
вёчный б9е.
И$
же съ є3динор0днымъ сн7омъ
твои1мъ, и3 д¦омъ с™hмъ, є3ди1нъ є3си2 бGъ,
є3ди1нъ є3си2 гDь: не въ є3ди1ницэ є3ди1ныz
v3постaси, но въ трbцэ є3ди1нагw существA.
Е$же бо њ твоeй слaвэ, тоб0ю
tкрывaющимъ, вёруемъ, т0жде њ сн7э
твоeмъ, т0жде њ д©э с™э, безъ разли1чіz
разсуждeніz
разумёемъ.
Ћкw
въ
и3сповёданіи и4стиннагw, вёчнагw же
б9ствA, и3 въ v3постaсэхъ св0йству, и3 въ
є3стествЁ є3ди1нству, и3 во вели1чествэ
клaнzтисz рaвенству. Е$же хвaлzтъ ѓгGли и3
ґрхaгGли, херуви1ми же и3 серафи1ми: и4же не
престаю1тъ взывaти по вс‰ дни2, є3ди1нымъ
глaсомъ глаг0люще:
Qua finita, iterum jungit eas, et inclinatus dicit:
S
anctus, Sanctus, Sanctus, Dóminus
Deus Sábaoth. Pleni sunt cæli et tera
glória tua. Hosánna in excélsis.
Е$же соверши1въ, пaки сти1снетъ и5, и3 пригнyтъ
глаг0летъ:
С
™ъ, с™ъ, с™ъ гDь бGъ саваHfъ, и3сп0лнь
нб7о и3 землS слaвы твоеS: њсaнна въ
вhшнихъ.
Et cum dicit:
Benedictus qui venit
, signum crucis
sibi producit a fronte ad pectus.
И# глаг0лz:
Бlгословeнъ грzдhй
знaменуетъ сz
крeстнымъ знaменіемъ t челA къ пeрсемъ.
†
Benedíctus qui venit in nómine
Dómini. Hosánna in excélsis.
†
Бlгословeнъ грzдhй во и4мz гDне: њсaнна
въ вhшнихъ.