протоере-ставрофор Радован Бигови
Питае Идентитета
Одлучио сам се да кажем нешто овом проблему из хришанске
перспективе. Претпоставам да се то и очекуе од едног свештеника. Идентитет
Црне Горе или, бое речено два идентитета Црне Горе. У новио истории постои
едан, условно речено, ен верууи, хришански идентитет у еним различитим
формама, и едан други идентитет кои можемо условно назвати неверууи, кои
трае ве више од педесет година. Овде се сви идентитети удског живота и
постоаа могу свести на ова два типа: историу Црне Горе, ену прошлост, ену
културу, духовност. Тешко е разумети, готово е немогуе, без хришанског
идентитета. Ако би се он некако истргао онда е питае наравно шта би уопште од
е остало и шта би та идентитет уопште био. колико знамо хришанству и
хришанском идентитету, ние згорега да се увек подсетимо шта заправо чини
суштину тог идентитета и по чему се он разликуе од модерних поимаа удског
идентитета и удског постоаа уопште. Хришани, као што знате, сво идентитет
не граде на себи, не граде га на свом знау, не граде га на своим врлинама, на свом
моралу, не граде га на свом изгледу, не граде га на свом богатству, на своо
партии, не граде га на своо идеологии, ве управо граде сво идентитет на некоме
ко е у односу на их друго, на другоме, у овом случау на Христу. Ве две хиаде
година Богочовек Христос е та кои свим хришанима дае идентитет, и самим тим
хришани, верууи уди сво идентитет граде у односу према другоме, према Богу
у вертикали, и према другом човеку у хоризонтали. Хришани зато никада не могу и
не треба да апсолутизуу себе и свое, ер ако човек гради идентитет на себи онда е,
наравно, та идентитет променив. Он зависи од случаа до случаа, од човека до
човека, од ситуацие до ситуацие, и онда ние чудо да имамо уде кои, поготову е
у наше време врло популарно да се меау идентитети из ових или оних разлога:
естетских, политичких, привредних, криминалних. Све то дакле изискуе неку
промену идентитета. уди кои граде идентитет на себи све што постои у стау су
да подвргну том саможивом егу. Све што постои треба да служи има, а они
никоме. уди кои граде идентитет само на себи су осиони, сурови, груби, уди,
саможиве моиаде, самоубиви, нарцисоидни и, на жалост, у савремено истории
та тип идентитета веома често сусреемо и препознаемо. Хришански идентитет
дакле подразумева да га градимо на другоме, да други дае идентитет. То значи да
немамо баш претерано поверее у себе, ве управо у другога, а то поверее, и
хришанска вера есте у суштини поверее. Дакле, да имамо бескрано поверее у
Бога и у другог човека. Зашто у друго човека? Зато што е човек икона Божиа и
немогуе е замислитч убав према Богу и поверее у Бога без повереа и убави
према човеку. удска личност е навеа вредност на овоме свету, и све друго што
постои треба да служи пунои, оствареу, реализацф удске личности. Личност
не може да се жртвуе ни за какве друге безличне идеале, или не би требало, али
током историе много путг се жртвовало. Постои едино едно смислено жртвовае
кое дае истинске плодове, то е дати сво живот из убави према Богу и из убави

према ближему, дакле из убави према другом човеку. Поред вере коа чини наш
идентитет у овом значеу повереа, немогуе е имати поверее у другога ако га
не волимо. oпет из животног искуства знамо да не можемо волети некога ако у
ега немамо повереа. Отуда су вера, хришанска убав као дес тог идентитета
неодвоиви. Готово да су синонимни помови. И нешто што савремени човек
одбацуе, а то е жртва, жртвовае за другога, давае себе другоме, деее са
другим свега што имамо, укучууи и свога срца. Ми бисмо некако хтели веру
али без хришанских дела, без хришанског садржаа, као неки своеврсни
морализам. Но, иако жртва изазива неко подозрее код модерног човека, ако
истински волимо и имамо повереа у другога, онда некако сасвим природно изгледа
да томе или тим даемо све оно што имамо. Ако некога волимо, осеамо потребу и да
му дамо нешто, и то нам никада ние тешко. Ако то радимо из дужности или што
морамо, онда е то итекако тешко и изазива одбоност и револт у свему томе. а морам
да кажем да и у овом новом времену, у 21 -ом веку, Црна Гора нема суштински
избор нити ишта лепше и узвишение ве управо да сачува ова идентитет или,
можемо га превести на обичан език, частан, честит живот, свету реч, те надубе
хришанске идеале кои су се опредметили, оваплотили у свеукупно духовно и
културно истории Црне Горе. Управо као што градимо идентитет, не на себи него
на Христу, онда та идентитет има и сво континуитет. Наравно, свако поколее у
категориама свог начина мишеа изражава надубе истине еванеа,
хришанства и вере те отуда постое разлике и различитост, али у суштини постои
нешто што спаа сва та поколеа, а то е управо личност Богочовека Христа. И
управо захваууи вери и таквом идентитету наравно сви свети уди, и наши
свети преци у суштини су наши савременици. То е будуност. И едино их
можда и можемо схватити управо у том искуству вере. Сви смо ми забринути због
онога што нам се догаа, али понекад размишам шта би нам управо Господ рекао, а
ми смо егови сведоци у овоме свету. Веруем да би то биле речи кое е он често
говорио своим ученицима кад су били уплашени: "Не боте се!". И поред свих
искушеа мислим да не треба да се боимо, да се плашимо. Нее нико тако лако
мои да уништи идентитет Црне Горе кои е вековима постоао. Из едног простог
разлога: он се темеи управо Богу, на Христу као мерилу и путоказу сваког
удског живота. Када би био утемеен на нама, ега одавно не би било више. И
будите уверени, све оно што е наслоено, укореено на вечном, непролазном,
истинитом, лепом, божанском, узвишеном, никакве силе овога света не могу га
уништити. Добро е ипак на крау триумфовати!